Ο Γιάννης Σεργουλόπουλος (1920-2002) αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση ζωγράφου του μοντερνισμού. Σπουδαστής στο εργαστήριο του Θεόδωρου Λαζαρή και στη συνέχεια με μεγάλη μαθητεία στο Παρίσι, το έργο του χαρακτηρίζεται από εντάσεις και ανατροπές.

Ξεκινά την καριέρα του υιοθετώντας μια μετακυβιστική αντίληψη του τοπίου σε απόλυτη συνάφεια με την πρωτοπορία της εποχής. Πρόκειται για μια περίοδο που έδωσε πολλά και δυνατά έργα που κρατούν – μετά από πενήντα χρόνια – τον νεωτερισμό και τη δύναμή τους. Οι εσωτερικές αντιφάσεις του μοντερνισμού – σύμφωνα με τον καλλιτέχνη – τον οδηγούν, στην τελευταία περίοδο της δημιουργίας του, στην παράσταση.

Σχηματικά λοιπόν μπορούμε να ανιχνεύσουμε δυο κύριες περιόδους στη δουλειά του. Η πρώτη μπορεί να ονομαστεί «κυβιστική» που χρονικά ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του πενήντα και σταματά στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα. Η δεύτερη περίοδος της δημιουργίας του, που αποτέλεσε μια επιστροφή στην παράσταση, ξεκινά τη δεκαετία του εβδομήντα μέχρι το τέλος της ζωής του.

Ο Γιάννης Σεργουλόπουλος, είτε ζωγράφιζε παραστατικά είτε όχι, υπήρξε κατεξοχήν τοπιογράφος. Στην κυβιστική περίοδο της δημιουργίας του, η αρχιτεκτονική διάταξη του θέματος, της σύνθεσης και της οργάνωσης του τοπίου μέσα στον ζωγραφικό χώρο της επιφάνειας, συνιστούν το κεντρικό ζητούμενο.

Σε αυτήν την περίοδο προέχει μια περισσότερο ελεύθερη και προσωπική έμφαση στην αυστηρή και λιτή οργάνωση. Μέσα στη σύνθεση δεσπόζει το φωτεινό ή γκρίζο άσπρο που σε πολλά έργα αυτής της περιόδου τοποθετείται στο κέντρο της. Γύρω από αυτό αναλύεται το θέμα, διατυπωμένο μέσα από μια πλούσια κλίμακα καθαρών χρωμάτων. Προέχει ο συνδυασμός διαγώνιων καμπυλόγραμμων και κάθετων θεμάτων που χωρίζονται με μαύρα περιγράμματα δημιουργώντας την αυτονομία των επιπέδων αλλά και αυξάνοντας τη χρωματική ένταση.

Η οργάνωση του συνόλου δομείται σε κλειστές ενότητες, μονάδες με σχετική αυτοτέλεια, στις οποίες συνδυάζεται η εσωτερικότητα με την εξωτερική κίνηση και την εξέλιξη του θέματος. Στα έργα αυτά διαφαίνεται η αφομοίωση των κατακτήσεων του Σεζάν στη φόρμα, του Γκωγκέν στο χρώμα αλλά και η χρησιμοποίηση των δυνατοτήτων του φοβισμού. Η επιστροφή στην παράσταση, για τον καλλιτέχνη, υποδηλώνει την αποφασιστικότητα του να συνομιλήσει με την «Ελληνική αντίληψη» για το τοπίο. Η Ελλάδα των ήπιων τόνων, του διακριτικού φωτισμού και των μαλακών τονικοτήτων είναι, τώρα, τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά που αναδεικνύονται.

Πηγή: in.gr