Η Αντρούλλα Κτωρή γεννήθηκε στην Ακανθού το 1953.  Με την ζωγραφική ασχολείται από τα παιδικά της χρόνια.  Στην τρίτη τάξη του Γυμνασίου κερδίζει το πρώτο βραβείο ζωγραφικής σε παγκόσμιο μαθητικό διαγωνισμό στην Καλιφόρνια Αμερικής και την ίδια χρονιά έργο της κερδίζει το δεύτερο βραβείο στη γιορτή του πορτοκαλιού στην Αμμόχωστο, της απονέμεται επίσης το πρώτο βραβείο σε παγκόσμιο διαγωνισμό ζωγραφικής που ήταν αφιερωμένος στο έτος παλιγγενεσίας.  Οι διακρίσεις αυτές επιβεβαιώνουν το πηγαίο ταλέντο και την αγάπη της για την τέχνη.

Νοσταλγία, σεβασμός και γνησιότητα στη τοπική παράδοση χαρακτηρίζει το έργο της.  Νοσταλγεί το «χαμένο παράδεισο» της παιδικής της ηλικίας που δεν είναι άλλος από την κατεχόμενη Ακανθού, η ίδια αναφέρει: «Όλες μου οι ζωγραφιές αποτελούν μνήμες από την Ακανθού όπως τις θυμούμαι και όπως αναγκάστηκα να την αφήσω πίσω μου το 1974.  Σε όλα μου τα θέματα απεικονίζονται γειτονιές και αγαπημένοι τόποι του χωριού μου.  Μεταφέρω υποσυνείδητα την νοσταλγία και μνήμες για το κατεχόμενο χωριό μου, που προσπαθώ να διατηρήσω ζωντανές με το έργο μου και να τις μεταφέρω καις τους νεότερους».

Εύστοχα ο ιστορικός Τέχνης Στέλιος Λυδάκης στο πρόλογο του βιβλίου «Οι Έλληνες νάϊφ ζωγράφοι» αναφέρει: «Η τυπική νοσταλγία των περισσοτέρων νάϊφ για το «χαμένο παράδεισο» της παιδικής ηλικίας αναζωπυρώνεται κάθε τόσο με επιστροφές σ’  αυτόν, που χαρακτηρίζονται από μια πρωτοφανή ζεστασιά.  Αναπολεί κανείς την απλή και απλοϊκή ζωή του χωριού, τα ήθη, τα έθιμα τις γιορτές: ήταν τότε που όλα είχαν ένα νόημα και τροφοδοτούσαν την ψυχή με όσα χρειαζόταν για να είναι με τον εαυτό της ευχαριστημένη».

Γνήσιος εκπρόσωπος του είδους αυτού της νάϊφ ζωγραφικής, που αναφέρει ο Στέλιος Λυδάκης, είναι η Αντρούλλα Κτωρή.

«Η ζωγραφική της Αντρούλλας Κτωρή είναι αυτοτελής με ζεστό χρώμα» όπως επεσήμανε ο Τηλέμαχος Κάνθος στη πρώτη ατομική της έκθεση.

Androulla Ktori was born in Akanthou village in 1953.  She has been painting since her childhood. When she was a third grade student of the gymnasium she was awarded the first prize in an international students’ contest which was held in California U.S.A. and the same year she was awarded the second prize for her painting she submitted for the Orange Festival at Famagusta. She was also awarded the first prize for her submission for the contest dedicated to the Greek Nation’s Regeneration. All these awards prove her natural talent and love for the Arts. Her work is characterised by homesickness respect and genuineness for the local tradition. She is homesick for her ‘ lost childhood paradise’ of her village, the occupied Akanthou.

She remarks that ‘all my paintings are memories of Akanthou as I remember it when I had to leave it in 1974. Beloved places and neighbourhoods are illustrated in all my topics. I subconsciously transfer these memories of my occupied village on the canvas, try to keep them alive and pass them to the younger generation’.

The art critic, Stelios Lydakis pointedly remarks in the preface of his book  ‘The Greek Naïve Painters’ that the typical homesickness of the most naïve painters for the ‘lost paradise’ of their childhood is revived every now and then by returning to it with unprecedented warmth. Someone recalls the simple life of the village, the customs and habits, the festivities. It was at that time that everything had a meaning and fed her psyche with all she needed to be pleased with herself’.

Androulla Ktori is a genuine representative of what Stelios Lydakis says. As Telemachos Kanthgos remarked for her first one-woman exhibition ‘her paintings are self-sufficient, characterised for their warm colours’.